Dizionari de Lenghe Furlane

dordei  /-èi/  dor|dei  [CO]

1. s.m. [CO, TS] ornit.com. uciel dal gjenar Turdus, lat.sient. Turdus philomelos, cu la plume maron sore e zalite cun maglutis scuris sot, cognossût pal so cjant melodiôs:  che cipin tes cisis, dordeis e merlots (Zuan Batiste Galeri, Lis âfs); [...] jo cu la orele atent / se al cjantave ca e là cualchi dordei / o il rusignûl [...] (Enrico Fruch, Memoriis di scuelâr)
   Var. dordel , dordul
2. s.m. (fig.) in metaforis o paragons, cui che al è une vore pôc inteligjent, ancje tant che ofese gjeneriche:  cemût si fasevial a lâ ator cun chês sflandorosis divisis, ducj incuadrâts, a fâsi copâ come tancj dordeis? (Checo Tam, La maree nere)
   Sin. balote , barbezuan , batecul , batocj , biadin , catùs , coion , corli , cudumar , çondar , gnoc , gnogno , gnognul , imbambinît , lodul , mamo , marlup , martuf , marzoc , mierli , mincjon , mone , monighe , pantalon , pote , salam , semplon , socol , stupit , totolò , aloc , bacalà , biât , cocâl , gnotul , çus , sturnel , basoâl , merlot