rusignûl
ru|si|gnûl
[AF, TS]
-
s.m.
ornit.com.
uciel de famee dai Mussicapidis, lat. sient. Luscinia megarhynchos, lunc sui 16 cm., maronit, cun vôs une vore melodiose:
al cjante el rusignûl sui vencjârs, el soreli al indore i nûi, un aiarin zentîl ti cjarece lis cimis dai pôi (Arturo Feruglio, I stivâi di Zuan Batiste);
la campagne e jere dute in flôr e la sere e lusive dal aur dal soreli a mont fra une ligrie di grîs e rusignûi (Pieri Somede dai Marcs, La sûr)
Var. usignûl
, rusignôl
, usignôl
, rosignôl
, rosignûl
, lusignûl
-
s.m.
(pop., fig.)
orghin sessuâl masculin
Sin. bigul
, caz
, afâr
, argagn
, uciel
, parussul
, brucje1
, cai
, mani
, britul
, coni
, cotâl
, cuaiat
, çoçul
, çus
, pandolat
, parussulat
, pisse
, salsiç
, bighe1
, cudumar
, vêt
, sivilot
, polam
, salam
, luianie
, muiûl
, pive
, tananai
, cjossul
, imprest1
, sbrissul
Proverbis:
- dal cjant si cognòs il rusignûl