Dizionari de Lenghe Furlane

becât  be|cât  [CO]

1. p.pass., adi. viôt becâ , viôt becâsi
2. adi. (fig.) che al à bevût alcolics, che al sint l'efiet dal alcul:  "Nol fâs plui nuie e a cheste ore al è di solit za becât. E je une ruvine." (Costantino Smaniotto, La rosade de la sere)
   Sin. becât sot di une ale , pontât , cjoc , incjocât , legri , bevût , çuvit , imbarlumât , imbarlumît , imberlît , imbramît , impiât , incarburât , inceât , incerât , inçussît , madûr , ticât , vreasât , inevreât , invreasât , in bale , in plene , momât , plen , plomp² , cuet¹ , carburât , çurul , grîs , muardût dal cjan neri , pontât tune ale , taront , çuful , implombât , in briscule
   
   1. inamorât:  "Ciart che secont me, lui l'è becât di vuestre fie e, se o ves di crodi ai miei prisintiments, al mio istint, che nol fale, vorès dî che ancje la piçule mi somee becade" (Bruno Paolo Pellarini, L'anel striât)
      Sin. cuet¹ , cjapât , imberlît , imbertonât , inamorât

Polirematichis e espressions idiomatichis

• becât sot di une ale loc.adi.