imbarlumât  im|bar|lu|mât  [CO]

  1. p.pass., adi. viôt imbarlumâ , viôt imbarlumâsi al siarà i voi imbarlumâts par dut chel lusoron (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs)
  2. adi. (ancje fig.) plen di lûscjantuce il riul tra i claps, inte bochete / al cor incuintri a la albe imbarlumade (Osiride Secco dai Juris, Albe a Tarcint)
    Sin. sflandorôs , sflandorât , inceât , iluminât
  3. adi., s.m. che, cui che nol è ben presint cui sintiments, che al à confusion di percezion o di pinsîrdut il pês da la cjasa sta poiât / (E tu sâs, che i soi debil) sul gno dues: / teren, spesis, clientui; si che spes / jes dal gno studi mieç imbarlumât (Eusebi Stele, Fradi gno cjâr jo soi tant ocupât)
    Sin. confusionât , instupidît , sturnît , imbarlumît