sbruntulâ
sbrun|tu|lâ
[AF]
-
v.intr., v.tr.
protestâ, soredut fevelant a di lunc e a mieze vôs:
"Sono mo robis che i stan ben a di une massarie, chestis? Svergonzaitsi!" "Eh, ce vuelial sbruntulâ par cussì pôc..." (Francesco Coletti, Romeo Battistig, Arturo Bosetti, La massarie dal plevan);
mi plâs il spagnolet / a cost che il miedi al sbruntuli (Alfonso Deperis, Mi plâs pacjocâmile)
Var. brundulâ
, sbrundulâ
Cfr. brondâ
, brosegnâ
, bruî
, businâ
, mugnâ
, mugnulâ
, mugulâ
, mungugnâ
, mungulâ
, murmugnâ
, murmuiâ
, murungulâ
, renzi
, sbrundâ
, smurmugnâ
, smurmuiâ
, tamburâ
, tarocâ
, tontonâ
, trugnâ
, tulugnâ
, barbotâ
, rugnâ
-
(fig.)
fâ un sunsûr lunc e plui o mancul bas, soredut ripetût:
fume la nape, sbruntule il camin, / jù nêf disfate cui grums di cjalin / cisin i çocs cnn tantis faliscjis (Silvana Giuliani Braidotti, Fume la nape)