sbruntulâ  sbrun|tu|lâ  [AF]

  1. v.intr., v.tr. protestâ, soredut fevelant a di lunc e a mieze vôs"Sono mo robis che i stan ben a di une massarie, chestis? Svergonzaitsi!" "Eh, ce vuelial sbruntulâ par cussì pôc..." (Francesco Coletti, Romeo Battistig, Arturo Bosetti, La massarie dal plevan); mi plâs il spagnolet / a cost che il miedi al sbruntuli (Alfonso Deperis, Mi plâs pacjocâmile)
    Var. brundulâ , sbrundulâ
    Cfr. brondâ , brosegnâ , bruî , businâ , mugnâ , mugnulâ , mugulâ , mungugnâ , mungulâ , murmugnâ , murmuiâ , murungulâ , renzi , sbrundâ , smurmugnâ , smurmuiâ , tamburâ , tarocâ , tontonâ , trugnâ , tulugnâ , barbotâ , rugnâ
    1. (fig.) fâ un sunsûr lunc e plui o mancul bas, soredut ripetûtfume la nape, sbruntule il camin, / jù nêf disfate cui grums di cjalin / cisin i çocs cnn tantis faliscjis (Silvana Giuliani Braidotti, Fume la nape)