trugnâ tru|gnâ [CO]
- v.intr., v.tr. viôt rugnâ : il muni al veva menada cun la cariola una scjaipia di len cun dentri cuatri pursituts, che a trugnavin plens di freit e fan (Ovidio Colussi, Il pilustrât); al flun al trugna ta cova fonda (Celso Macôr, Aniversari)