brondâ  bron|dâ  [BF]

  1. v.intr. fâ un sunsûr bas e continuâtun roiuç che al cor framieç dai claps, al bronde, al salte (Francesca Gregoricchio, Un amôr di laveblancjarie)
    Sin. bruî
    Cfr. bruntulâ , businâ