Dizionari de Lenghe Furlane

tratignî  tra|ti|gnî  [CO]

1. v.tr. (ancje fig.) fâ che alc, materiâl o imateriâl, o cdn. no si slontani:  "Alido, dulà âtu di lâ?" l’amîc a lu vevo tratignût pal comedon (Fulvio ReddKaa Romanin, Geologicamente impossibile)
   Sin. blocâ , fermâ , staronzâ , taiâ , tignî sot , stratignî
   Var. trategnî , trategni
   
   1. tignî par se:  al fo montât cuintri di lui un procès cu la acuse di vê tratignût une sume destinade a la difese di Osôf (Giovanni Pillinini, Zuan Batiste Cavedalis - Une vite esemplâr); al lassà doi florins di buine man, / che cjatai di ecuitât / di tratignî par me plui de metât (Pieri Çorut, La mê ospitalitât)
   2. impedî di fâ alc
   3. indusi o obleâ a lâ indevant a fâ alc
   4. fermâ cdn. a cjacarâ:  "Mi soi pirmitût di tratignîle jo [Lisute], siôr Martin. Tant mi vevin visât che al sarès rivât subite" (Bruno Paolo Pellarini, L'anel striât)
2. v.tr. rivâ a tignî controlât un impuls psicologjic o fisic:  "[...] scusêt se no podi tratignî li lagrimis ma bisugnarès no vê cûr eh, o vêlu di clap, par no vaî! ..." (Luîs Merlo, Tra parincj); cuntune ghigne di fâ spavent, une muse sglonfe che no tratignive la rabie (Raffaele Serafini, Soreli jevât a mont)
   Sin. contignî , frenâ , reprimi , dominâ , tignî indaûr , tignî dûr , scjafoiâ , tignî , tignî sot , stratignî
3. v.tr. [TS] fis., chim., fisiol. mantignî dentri di se une sostance o une energjie
   Sin. stratignî
   Cfr. mantignî