Dizionari de Lenghe Furlane

cridâ  cri|dâ  [FO]

1. v.intr., v.tr. dî jù par vie di une colpe, di une mancjance, di un fal e v.i.:  il plui piçul, Ulvin, al coreve simpri daûr ai poleçs come un spirtât, cence sintî la puare none che i cridave (Pieri Menis, Sul agâr); la none no si jere dade pâs e mi veve cridât che no si pareve bon (Gianni Gregoricchio, Trê feminis); a na veva mai aussât ne cridâlu ne pacâlu (Novella Cantarutti, La passion di Donât Ramaç)
   Sin. filâ , munî² , rafilâ , remenâ , ribufâ , savonâ , strapaçâ , tabacâ , vosâ , sberlâ , zigâ , dî jù , berghelâ , berlâ
2. v.tr., v.intr. [BF] dî alc a vôs une vore alte:  ur cridave come une gjaline peraulis che nissun capive e ur spudave cuintri (Alan Brusini, Come tai romançs)
   Sin. berlâ , berlaçâ , craçâ , sbardaiâ , sberlâ , scriulâ , ucâ , vosonâ , vosâ , berghelâ , zigâ , businâ , urlâ

Proverbis:

• cui che al vûl ben al cride
• cui che si lasse cridâ al è paron dal so cûr