Dizionari de Lenghe Furlane

parâ dongje    [CO]

1. loc.v. (ancje fig.) fâ in mût che plui elements, materiâi o imateriâi, a sedin insiemi o coordenâts o disponibii o creâ un complès formât di plui elements, tocs, parts e v.i.:  siôr Talico al parave dongje i bêçs cu la man, su la taule, si inzenoglave a cjapâ sù chei colâts (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); al cjapà un par un chei bocons, ju parà dongje, ju disponè cun ande ognidun al so puest (Josef Cjargnel, Il Friûl al è nassût cussì); il scjafoiaç al parave dongje nûi; al tarlupave e al tonave che e someave la fin dal mont (Jolanda Mazzon, Fûr di timp)
   Sin. dâ dongje , unî , meti dongje , zontâ , riunî , tirâ dongje , tirâ adun , parâ adun , dâ adun , meti insiemi , meti intune , meti adun
   
   1. (ancje ass.) sparagnâ o ingrumâ bêçs o proprietâts:  lui al è un om pusitîf: ta la vita al à strussiât par parâ dongja bêçs! (Novella Cantarutti, I cjans di not)
2. loc.v. (ass.) fâ che un discors al sedi curt e incisîf, che al rivi subite a dî ce che al à di dî:  "Bon, pare dongje" mi sint a dî "che lis robis lungjis a deventin madracs" (Enos Costantin, Un virus te lidrîs)
   Sin. strenzi

Components:

• dongje av., prep., adi.inv.
• parâ v.tr.

Proverbis:

• la polente no pare dongje inte grave