disdrumâ  dis|dru|mâ  [CO]

  1. v.tr. butâ jù, fâ colâ, spec. distruzintinvezit di benedîle, al sarès stât miei di cjastiâle e disdrumâ il mulin! (Catarine Percude, Lis âfs); un fugaron veva disdrumât il plui biel cjascjel dal Cuei (Ranieri Mario Cossâr, Il sun da la contessina)
    Sin. sdrumâ , butâ jù , fâ jù , parâ jù , distruzi , disfâ
    1. ancje riferît a robis astratis, valôrs, struturis, organizazions e v.i.disdrumâ amôr e sperancis (Celso Macôr, Jentrade a Sacheburache)
    2. fâ colâ cun violence, ma ancje cence distruzi
  2. v.tr. (fig.) vinci cuntune vore di superioritât
    Sin. disfâ , drazâ , sdrumâ , tamesâ , distruzi , stravinci
  3. v.intr. colâ jù cun violence, spec. distruzintsidut intun, in chel, un colp al sturnìs come se fos disdrumade une montagne; un taramot al fâs tramâ la tiare (Dolfo Zorzut, El arc di S. Marc)
    Sin. sdrumâ , sdrumâsi , disdrumâsi , vignî jù , sdrumâ jù , slacâ , colâ , sdrupâ