cjamoie
/-ò-/
cja|mo|ie
[CO]
-
s.f., s.m.
ancje in funz. di adi., persone triste e vîl, ancje tant che ofese gjeneriche:
tu mûl cjamoie! che no tu cognossis mari, e piês ancjemò che tu la âs rineade! (Giuseppe Ferdinando del Torre, La barufe di Frata);
"Finissile, carogne che tu sês! / Ocjo bambin, che Dio nol paie la sabide! / Vergonzôs, mascalzon, cjamoie, vreasat, / si viodarìn te val di Gjosafat!" (Zaneto Del Puppo, Il judizi universâl)
Sin. carogne
, ligjere
, picjât1
, ferabut
, cancar2
, delincuent
, figure porche
, malandret
, sborât
, buzaron
, sassin
Cfr. cjamoiôs
-
in funz. di adi., ancje in riferiment a alc negatîf:
a dî il vêr l'è un cjalt cjamoie (Toni Broili, Lunari furlan cun diviars trucs par l'an 1847)
Sin. trement
, teribil
, maledet
, malandret
, cancar
, sassin
, carogne