ardôr  ar|dôr  [CO]

  1. s.m. [BF] cjalt, temperadure alte o percezion o sensazion di temperadure altela lagrima si distacà cun fadia, vignint jù adasi fin a la metât de la musa, e restant li suiada dal ardôr de la piel che buliva [pe fiere] (Federigo Comelli, Il me paîs)
    Sin. cjalt , calôr1
    Cfr. fûc , flame1
  2. s.m. grande intensitât intun sintiment, intune espression, intune azionla cjaminade, la fam, la strade a vevin distudât ogni ardôr e nissun nol veve morbin di fevelâ (Gianni Gregoricchio, Îr e doman)
    Sin. ardince , vivôr , ferbince , viamence , fogôr
    1. brame amorosevignovus di me pecjât / di lassâmi in tant ardôr (Anonim, Bielo dumnlo di valôr); l'ardôr mi à traviât, che dentri jo sint (Eusebi Stele, La crudeltât, la tirania di Amôr)
  3. s.m. fuarce di caratar, mancjance di pôreo lassi il canocjâl in abandon / e vuei servî la patrie cun ardôr (Pieri Çorut, Une gnove citât in Friûl)
    Sin. ardince , cûr , coragjo , gnerf , ardiment