smenâ
sme|nâ
[CO]
-
v.tr.
movi cuntune cierte fuarce e ripetizion:
balinâ sù e jù smenant i braçs (Maria Forte, La tiere di Lansing);
al smenà il cjâf di ca e di là, come a dîmi che, moscjos, je vevin fate gruesse (Alviero Negro, Il Nin);
[la copassute] e smenave le codute e lu fissave cun doi voglins (Ferruccio Costantini, Le copassute)
Cfr. menâ
, remenâ
, messedâ
, scjassâ
, spacâ
, sacodâ
-
v.tr.
menâ, puartâ vie cuntune cierte fuarce:
al plombà te Ledre. La aghe glaçade i çoncjà il flât; i pîts a slichiarin tal pantan e la corint lu smenave (Riedo Pup, Vergjilio)
Sin. menâ vie
, puartâ vie
Cfr. strissinâ
, tirâ