ritignî  ri|ti|gnî  [AF]

  1. v.tr. vê une cierte idee, un ciert pinsîr, une cierte opinional ritignive di no podê mancjâ al so dovê (Lucio Perès, Vigji il vuardian); cumò, a Zuan, i davin dal lui. Ancje Massimo, che pûr al saveve di ce gjave che al jere saltât fûr. Parcè che lu ritignivin un om rivât (Maria Forte, La tiere di Lansing)
    Sin. calcolâ , considerâ , contâ , crodi , pensâ , stimâ , tignî , judicâ
  2. v.tr. (ancje fig.) tignî dentri di senol veve propit nissune voie di stâi daûr ae lezion. Al sintive la vôs de mestre a fevelâ da la Italie ma il so cûr nol ritignive nuie (Pieri Menis, Sul agâr)
    Sin. stratignî , tignî
  3. v.tr. [BF] tignî par se, soredut tignî une cuote di une sume che si varès di paiâ o fintremai la sume interiecuintra chist articul falin ancja chei, che ritegnin la paia e la sussistença al soldât (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)
    Sin. stratignî , tignî
  4. v.tr. [BF] tignî fer o tignî indaûrviodint cualchi impidiment, ce che podès ritignî o intardâ la marcja, al è il so dovê di slontanâ subit di banda l'imbaraç (Antoni Brumat, Compendi di ducj i contegnos pal soldât comun tant in guarnigjon, come in cjamp devant il nemì, cul zurament e i articui di vuera)
    Sin. stratignî , intratignî