distrut  /-ùt/  dis|trut  [AF]

  1. p.pass., adi. viôt distruzi , viôt distruzisi
  2. adi. che al à vût dams une vore grancjde vuere dal 1940 o ricuardi i bombardaments e o puarti cun me lis imagjins dal paîs distrut (Tonin Cjapielâr, Il troi de memorie); simpri plui gruesse cole [la tampieste], fisse come i claps. / Ah! dut distrut. E le campagne je un fracàs (Zuan Minut, Le tampiestade)
    Sin. devastât , dissipât , fiscât , fruçât , ruvinât , sacagnât , scuancassât , disfat , sdrumât
  3. adi. (fig.) di cdn., che al è cence energjie fisiche e morâlsalacor il timp, il lavôr, la partence pal forest, lu varessin vuarît, ma in chel moment al jere distrut, scunît (Roberto Ongaro, Il muc)
    Sin. disfat , sfinît
    Cfr. cuet1 , madûr , strac , stracuet