fruçât  fru|çât  [CO]

  1. p.pass., adi. viôt fruçâ , viôt fruçâsi
  2. adi. deformât, ruvinât, rot par vie de pression o di cualchi altre fuarcea cjacaravin chel alc a rivuart des cundizions che si cjatave Biliris par colpe dal taramot: colade la glesie, sparîts i borcs di Bocon, de Buse e di Sant Jacum, e lis lôr cjasis fruçadis (Meni Ucel, Vaions)
    Sin. macât , macjât , macolât , magagnât , striçât
    1. s.m. sostance, materiâl otignût pestant e rompint alc[i miluçs e i piruçs] si fruçin tal mortâl di piere, o tal turcli […]. Il fruçât si lasse boli une setemane (Luigi Ciceri, Il most)
    2. (fig.) ruvinât, ridusût in brutis cundizions, ancje a nivel di salût, psicologjic, economic e v.i.a jerin doi bogns viei, fruçâts tal lavôr, e chê frutine, za deventade fantate, e jere dute la lôr vite (Pieri Somede dai Marcs, A jerin lagrimis); i monuments cu lis listonis di nons no paiavin i muarts, e nancje Trent e Triest no zovarin a tornâ a meti in pîts la culumie fruçade (Francesc Placerean, Cuintristorie dal Friûl dal 1866 fint in dì di vuê)
  3. adi. di tiessût, vistît o altri materiâl che al varès di jessi slis, plen di pleis, di frapissi sfreolave i voi, regolantsi il cjapielat fruçât sul cjâf (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); un gabanot neri, fruçât e sbrendolot (Raffaele Serafini, Soreli jevât a mont); cu la letare fruçade tune man, i sberlave ce che al pensave lui de sô caritât cristiane (Alan Brusini, Par stradis lungjis)
    Sin. frapât , frucignât , infriçulît , ingrispât , mastrupiât , smalfiât , strapaçât