tramontâ
tra|mon|tâ
[CO]
-
v.intr.
dal soreli o di un altri cuarp celest, lâ sot de linie dal orizont:
tu tramontis tu soreli, / tu tu cjalis par dut cuant; / sêstu bon di saludâmi / là che al è il mio cjâr amant? (Popolâr, Tu tramontis);
di lontan ai viodût tal soreli che al tramontave a lusî la crôs dal cjampanili dal gno paîs (Pieri Somede dai Marcs, L'ombrenâr)
Sin. lâ jù
, lâ a mont1
, bonâsi
, dâ jù
, calâ
-
s.m.
moment o ore che il soreli o un altri cuarp celest al va sot de linie dal orizont:
al cjant del rusignûl, a cîl seren, / une sere di Avrîl, sul tramontâ, / disei pe prime volte: o ti vuei ben! (Pieri Çorut, Cividât)
Sin. tramont
, amont
, lâ a mont1
-
v.intr.
(fig.)
svicinâsi ae fin e finî:
"Dutis lis nestris sperancis e son tramontadis!" (Arturo Feruglio, In cîl e je une stele!…)
Sin. calâ
, murî
, distudâsi
, finî
, lâ a mont1