tragjic  /-à-/  tra|gjic  [AF]

  1. adi. di tragjedie, pe tragjedie tant che gjenar teatrâltant che atôr, al saveve tocjâ sedi lis cuardis brilantis che chês tragjichis, al variave la sô recitazion daûr dal personaç (Bepi Agostinis, Storie e cronistorie dal teatri in Friûl)
  2. adi. (fig.) une vore negatîf, caraterizât di disgracie cence rimiedial si cjatà di bot dentri la vicende plui fantastiche e tragjiche de sô esistence (Carlo Sgorlon, Il dolfin); al jere stât dut masse svelt, masse brut, masse tragjic e trement par che il lôr cjâf al ves podût seguî cun clarece i fats (Roberto Ongaro, Il muc)
    Sin. disditât , disfortunât , dolorôs , dramatic , funebri , gram2 , grivi , lagrimôs , malabiât , maldestinât , penôs , signestri , sventurât
    1. che al cause la muart, che al è prodot de muart o che al è caraterizât de muartl'imperadôr Oton al rivà adore di rompi lis cuestis ai Ongjars e di fermâ la tragjiche usance che a vevin cjapade (Josef Marchet, Cuintristorie dal Friûl fin sot la Italie)
  3. s.m. autôr di tragjediis
    Sin. tragjediograf
    1. ator che al fâs soredut tragjediis
  4. s.m. dome sing., aspiet e cualitât di ce che al è une vore negatîf, cence rimiedi, ancje in forme iperb."Tu cjapis lis robis masse sul tragjic tu" (Costantino Smaniotto, Co l'amôr al cimie)
    Sin. disdite , disfortune , disgracie , mâl , malan , piês