disditât  dis|di|tât  [BF]

  1. adi., s.m. che, cui che al à pocje fortuneal jere un puar pitoc, un bintar disditât cence numar di cjase (Maria Forte, La Madone de Pâs)
    Sin. sfortunât , disgraciât , scalognât , disfortunât , sventurât
    Var. disdetât
    1. che al è caraterizât di pocje fortune o di un risultât o di un efiet negatîfsì, al po capitâ che une ore scure e disditade e tiri dongje il destin… (Maria Forte, La tiere di Lansing)
      Sin. brut , indât , sfortunât , disgraciât , malintopât , scalognât , stuart , disfortunât , scalognôs , signestri , trist , sventurât , maldestinât