spudât  spu|dât  [AF]

  1. p.pass., adi. viôt spudâ , viôt spudâsi
  2. adi. che al è compagn o che si somee une vore cun alc o cun cdn.la int no savevin nancje che lui al ves un fi, e i fasin lis maraveis disint che al è propit il so ritrat, spudât so pari (Alan Brusini, Par stradis lungjis); o sarìn deventâts propit compagns dal dut: precîs, spudâts (Riedo Pup, I furlans e il terorisim)
    Sin. compagn , precîs , spacât
  3. adi. che al à pardabon ciertis carateristichis, che al è pardabon intune cierte maniereal jere un cjapitani sui trentecinc agns, muc spudât: cjavei bionts taiâts curts, alt e ben tressât (Roberto Ongaro, Il muc); ducj fradis. A sintîju lôr, ducj fradis, cravuats spudâts tancj che a 'nd jere (Ivano Urli, Storie di Min)
    Sin. spacât , patoc , autentic , rût1 , vêr , cuet1 , rampit