dispiet  /-èt/  dis|piet  [FO]

  1. s.m. at fat di pueste par dâ fastidi, par fâ damsi fasevin dispiets ancje vie pe gnot. Pre Pitin al tacave a lis cinc a fâ un cancan indiaulât, par dismovi pre Agnul: al cjamave la svearine di fâ saltâ la suste e le faseve sunâ di sturnî dut il circondari (Antoni Beline, Pre Pitin)
    Sin. rife , stocade , ticade
  2. s.m. sens di delusion e di contrarietâta jerin ducj i doi scjars di peraulis e, pal plui, no savevin ce dîsi. Chel lôr tasê nol dave dispiet ni a un ni al altri (Maria Forte, La tiere di Lansing); Bruno si sintive metût intun cjanton, e al jere plen di dispiet (Carlo Sgorlon, Ombris tal infinît)
    Sin. contrarietât , displasê2 , fote , fotin , rabie , fastidi
Polirematichis e espressions idiomatichis