ticade /-à-/ ti|ca|de [CO]
- s.f. colp avonde lizêr: lis gjambutis impazientis / e spietavin la ticade / di une piçule bachete (Enrica Cragnolini, Sante striche)
-
s.f.
sunsûr sec, curt e acût, in câs ritmic:
[il scriç] nol cjante ben, al fâs une ticade / che tu cognòs subit la sô vosute (Pieri Mation, Il scriç)
- sunsûr curt e ritmic: tic e tac continuamentri / l'orloi vecjo sul armâr / mi fâs sens usgnot ca dentri / chê ticade regolâr (Pieri Corvat, L'orloi dai nonos)