businôr  bu|si|nôr  [CO]

  1. s.m. complès di suns plui o mancul fuarts continuâts e ripetûtsde bande di Buie si sintive un businôr lontan di tons (Carlo Sgorlon, Prime di sere); lis cuardis dai struments si metevin a tremâ tun businôr stonât (Alan Brusini, Come tai romançs)
    Sin. sunsûr , busineç
    Cfr. davoi , cjadaldiaul , confusion , fracàs , batibui , badaluc , bacan2 , tananai