asedâ  a|se|dâ  [CO]

  1. v.intr. respirâ cun dificoltât o cun sunsûrla tos no lu lassà par un biel toc; cuant che e finì, Pieri si distacà dal lavandin suiantsi la muse e i cjavei cuntune salviete. Al asedave ancjemò, e tal spieli che si cjalà, al viodè doi voi discocolâts (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl)
    Sin. asimâ , ansimâ , ansiâ , sfladâ , tirâ la asime
  2. v.intr. movisi di un flus che si pues comparâ cuntun respîrtu tu 'sornis, tu gjoldis, tu sintis che l'aiar l'aseda, che nulin di bon li rusutis e al fen e li agassis (Ugo Pellis, Al rusignûl svuarbât)
    Sin. soflâ , tirâ , ansimâ , ansiâ