spietât1
spi|e|tât
[CO]
-
adi., s.m.
che, cui che al è cence pietât, cence dûl, cence umanitât:
vuê i traficants di oms a son plui spietâts e 'sâfs di bêçs (Walter Tomada, Une vie furlane par frontâ la imigrazion)
Sin. dispietât
Cfr. barbar
, cjanin
, crût
, crudêl
, salvadi
, inuman
, sassin
-
adi.
che al mostre mancjance di pietât o che al derive di mancjance di pietât, di dûl, di umanitât, ancje tant che atribût negatîf gjeneric di alc che nol permet di scjampâ:
une cressite sdavasse e spietade che, in non dal progrès, e à incuinât il teritori (Sandri Di Suald, Gnove urbanizazion: un disastri ambientâl visîf)