spietât1  spi|e|tât  [CO]

  1. adi., s.m. che, cui che al è cence pietât, cence dûl, cence umanitâtvuê i traficants di oms a son plui spietâts e 'sâfs di bêçs (Walter Tomada, Une vie furlane par frontâ la imigrazion)
    Sin. dispietât
    Cfr. barbar , cjanin , crût , crudêl , salvadi , inuman , sassin
    1. adi. che al mostre mancjance di pietât o che al derive di mancjance di pietât, di dûl, di umanitât, ancje tant che atribût negatîf gjeneric di alc che nol permet di scjampâune cressite sdavasse e spietade che, in non dal progrès, e à incuinât il teritori (Sandri Di Suald, Gnove urbanizazion: un disastri ambientâl visîf)