dispietât  dis|pi|e|tât  [CO]

  1. adi. che nol à dûl, che nol à pietâtla famee Szörényi e veve cjatade ospitalitât a Sant Denêl, scjampant de Ongjarie, là che i fassiscj a jerin particolarmentri dispietâts (Angelo Floramo, Cuintristorie dal Nûfcent 1930-1940)
    Sin. spietât2 , disuman , crudêl , barbar , trist
    1. ancje di alc di inanimât, che al da dam o dolôr o fastidi cence fermâsila buere incandide e dispietade (Josef Marchet, Orazion)