crudêl  cru|dêl  [AF]

  1. adi., s.m. che, cui che al è une vore trist, che nol à dûl, che al gjolt dal mâl di chei altrisint che e gjolt a jessi crudêl e a distruzi sul nassi il content di chei altris (Amedeo Giacomini, Tal ospedâl); traditôr de la mê vite, / tant crudêl par me sês stât! / vês vût cûr di bandonâmi / sence vê di me pietât (Popolâr, Traditôr de la mê vite)
    Sin. barbar , barbin2 , cjanin , crût , dispietât , feroç , spietât2 , trist , velegnôs
    1. ancje di fat o element no animât, che al fâs patî une voreal jere stât crudêl il destin cun Pio. Muart il frut, dut si jere sfassât intor di lui (Pieri Somede dai Marcs, Ta la ombre dal santuari); e ad onte dal to fast prest finiran / la tô crudêl beltât, e il mio torment (Ermes di Colorêt, I, 3)