disjustâ
dis|jus|tâ
[CO]
-
v.tr.
ridusi in cundizions che no son chês justis:
[il cuaiarûl, il strument par riclamâ i cuaiats] al è stât ancje disjustât, rot, i ai scugnût comedâlu (Bruno Pendulo, Rino Masutti, Cuaiatârs di Tresesin)
Sin. dissestâ
, vuastâ
, discomedâ
, rompi
, ruvinâ
-
v.tr.
fâ che cdn. si rabii, si ufindi, al sedi di brut umôr e v.i.:
siôr Cjossul l'è impressîf / lu disjuste il timp cjatîf (Toni Broili, Lunari furlan cun trucs pal bisest 1848)
Sin. sustâ1
, sledrosâ
, disledrosâ
Proverbis:
- cuntune fuee si juste cuntune fuee si disjuste
- i muarts o che a justin o che a disjustin
- il masse e il masse pôc a disjustin ogni mistîr
- sant Just o che al juste o che al disjuste