abìs  a|bìs  [CO]

  1. s.m. lûc o ingjâf une vore profont, soredut sot dal mâr o dentri de superficie de tieretai abìs dal mâr i pes a àn dincj luncs e a spice, dispès a son vuarps, a àn bocjis grandononis e a doprin cualsisei truc par rivâ a mangjâ (Margarite Cogôi, I conseis di un pes)
    Cfr. sfondar , sfondaron , buse , foran , fossôr , fondon , foradôr , gorc , sdroi , straplomp , bûs
  2. s.m. (fig.) part profonde e misteriosemi baste nome di essi compatît / da cheste cortesissime udience / par podê cjapâ flât e cjapâ pît / nel travanâ i abìs di tante sience (Toni Broili, Promesse aes feminis)
  3. s.m. (fig.) cundizion une vore negative, di muart, distruzion, pericul e v.i.la tiarce part finìs / cul sepelî dut cuant intun abìs, / furlans, us prei no stait a vê fastidi, / anzi metitsi a ridi: / se il mont si sdrumarà / lu tornarìn a fâ (Pieri Çorut, Il Strolic mezan pal 1862)
    Sin. precipizi