sunôr  su|nôr  [CO]

  1. s.m. vibrazion e sensazion acustiche produsude de vibrazion di un cuarp che si môf in maniere regolâr e svelte, che si difont tal aiar o in altris mieçs elasticsun sunôr di cjampanis a sere / cuant che i grîs a conciertin tal scûr / al radune i fedêi in preiere / biel finîts, ma contents dentri il cûr (Beniamino Costantini, Il mês di Mai); di indalgò al rivave un sunôr continui, al someave il sun di un flaut (Agnul di Spere, Spietant)
    Sin. sun1 , sunsûr
  2. s.m. musicalitât, armoniositât di peraulis o espressions e sensazion che a produsince sunôr persuasîf che a vevin lis sôs peraulis (Lelo Cjanton, La Patrie resuride seont Tessitori)
    Sin. sun1 , musiche , ande , ton2 , tenôr