Dizionari de Lenghe Furlane

stracâ  stra|câ  [CO]

1. v.tr. fâ deventâ strac, fâ fâ fadie, fâ pierdi fuarcis:  al faseve sù il fîl, molantlu e tirantlu cun mistîr par stracâ il pes (Mario De Apollonia, Il timp par ledrôs); si è passâts vuê a vê bisugne di int che no si cjate, parcè che il lavôr [stagjonâl tai cjamps] al strache (Walter Tomada, Di contadins a imprenditôrs, ma tocje fâ simpri di bessôi)
2. v.tr. dâ fastidi, fâ pierdi la pazience cun alc che al va indevant masse, che nol plâs e v.i.:  ancje i divertiments, co a son masse, a strachin (Alan Brusini, Tite Caslac e il diaul)
   Sin. dâ fete , ingomeâ , passi , rompi , sglonfâ , stufâ , saceâ , stomeâ , secjâ

Proverbis:

• a semenâ pe glerie si strachin i bûs e si piert la semence