restîf  res|tîf  [CO]

  1. adi. di animâl, spec. di siele, di cjame o di tîr, che nol vûl lâ indevant, che si ferme o che al zirucheil contadin al scorsonave dibant il mussut restîf
  2. adi. (fig.) che al resist, che nol mole cun facilitât ae volontât di altris o a fuarcis esternisse no si fos furlans di buine çocje, che al ven a jessi restîfs e mastins, e vignarès voie pardabon di butâ il mani daûr de manarie (Josef Marchet, Devantdaûr); Helmut al traficave tor un so imprest cul resisti restîf dai todescs che a vuelin rivâ ancje tes robis plui indificilis (Maria Forte, La tiere di Lansing)
    Sin. costant , fer , fermât , mastin , noglôs , tegnadiç , cjaviestri , mastinât , restivît , ustinât , testart , refratari , ruviers , straneôs , storpeôs , indurant
    1. ancje di alc di inanimât, che al resist, che al reste o che al dureco a sunavin lis cjampanis te vile abàs, al pareve che a sunassin ancje là sù, intardadis in chel ribati restîf che al jemplave la Cleve di ligrie cjantarine (Dino Virgili, La aghe da pît la cleve); ma l'Unviar al è restîf, e al è dûr di parâ fûr ancje se si à ben imparât a scompartî il companadi (Maria Forte, "Nossent")
Proverbis:
  • il cjaval restîf nol lasse il vizi fin che al vîf
  • miôr un mus che al tiri che no un cjaval restîf