inmatunî
in|ma|tu|nî
[CO]
-
v.tr.
impedî di resonâ, gjavâ luciditât:
[i marcjadants] si metin a sberghelâ tant che danâts par tirâ l'aventôr; [...] a inmatunissin il cerviel, che no si sa ce che si dîs (Josef Marchet, Lis predicjis dal muini);
ducj a sintivin cualchi alc di strani che ju inmatunive, cuant che a jerin li (Andree Daidussi, Il sarpint)
Sin. sturnî
, instupidî
, incjocâ
, centenâ
, incentenâ
, matunî
Var. inmatuî
, inmaturî
-
v.tr.
fâ pierdi sensibilitât a une part dal cuarp, massime impedint la circolazion o sbassant la temperadure
Sin. ingritulî
, imbramî
, gritulî
, inmatî
, indurmidî
, inçompedî
, intormentî
Cfr. infurmiâ