conservâsi  con|ser|vâ|si  [CO]

  1. v.pron.intr. lâ indevant intal timp intun bon stât, in buinis cundizions[in soluzion di aghe e veri solubil] i ûfs si conservin ancje par vot mês e no cjapin nissun savôr trist (Emilia Baldassarre, Ort e cusine)
    Sin. mantignîsi , resisti , tignî , tignîsi cont , tignîsi di cont
    1. lâ indevant intal timp intun bon stât, in buinis cundizionslôr dôs no fasevin, in vêr, grandis mangjadis, par conservâsi magrutis e scarmulinis (Franca Mainardis, Un bosc cence colôrs)
      Sin. restâ , mantignîsi
    2. lâ indevant a jessi, a esistino pues conservâsi une lenghe cuant che no son lis cundizions par che la comunitât che le fevele e puedi vivi tal puest li che e à vivût par secui (Adrian Cescje, Memoriis di politiche linguistiche)
    3. di cdn., mantignîsi in salût, ancje in auguris e formis di comiât"Conserviti simpri cussì…" "A riviodile." "Ancje lôr che a si conservin […]" (Pieri Piçul, Vieri e gnûf)
      Sin. tignîsi cont , tignîsi di cont
  2. v.pron.tr. conservâ alc di se stes, o alc par se stes o cun reciprocitâtchei di Rome a son simpri sigûrs di conservâsi la fedeltât di chês popolazions plui cu la educazion nazionâl che no cui lavôrs di publiche necessitât (Josef Marchet, La difese de culture taliane)
    Sin. mantignîsi , tignîsi
Proverbis:
  • cui che si conserve al conserve un biel cjistiel