talpinâ  tal|pi|nâ  [AF]

  1. v.intr. cjaminâ, lâ a pît, soredut a dilunc, cun pas svelt o cun fadie, cun dificoltâto cirivi di meti ordin tal gno cjâf. O talpinavi sù e jù, o pensavi ce che o jerin un par l'altri, nô doi (Alan Brusini, Gian Paolo Linda, I forescj); ducj [i presonîrs] a sbassin il cjâf cidins e a talpinin dulà che ur berlin e ur segnin di talpinâ (Ivano Urli, Storie di Vera); in montagne i cjavrûi e i gjai di mont a vevin un voli e un nâs che prime di brincâju tu vevis di talpinâ zornadis e cumbinâ di vê l'aiar dut a favôr (Riedo Pup, I furlans e la cjace)
    Sin. cjaminâ , talpetâ
    1. fâ lavôrs, ativitâts variis che a fasin cjaminâ, lâ sù e jùtu âs talpinât dut il dì… tu sarâs strache muarte… (Pieri Menis, Si disarès che e je inventade); la Ulive e talpinave tai siei lavôrs (Maria Forte, La tiere di Lansing)
      Sin. trotâ
    2. v.tr. passâ, traviersâ, fâ cjaminanti furlans, che al è un pieçon che a talpinin la Europe, a son za a puest cu la dinamiche storiche (Riedo Pup, Il «ceppo» dal assessôr); talpinâ il bosc par cjapâ sù cjastinis (Maria Forte, Il vivi al è chel rangjâsi)
      Sin. pescjâ2
  2. v.tr. cjalcjâ cui pîts i ôcs a lavin ancje di bessôi, fin sul cjanton de place, a sfiliâ chê jerbute che nissun talpinave (Maria Forte, I ôcs di Miute)
    Sin. talpassâ , cjalcjâ , pescjâ2 , talpâ , tibiâ , folpeâ
    1. (fig.) meti sot, dominâ, maltratâ e v.i.al à dibisugne di jessi talpinât e coionât (Josef Marchet, Il manarin tal cûr)