sconciertâ  scon|cier|tâ  [BF]

  1. v.tr. causâ turbament, maravee, soredut negativeal sconcierte che dutis lis realtâts culturâls de regjon - grandis e piçulis - a vedin di «armonizâ» (e dîs la assessore) i lôr calendaris al teme sielzût, in pratiche di uniformâsi (Erika Adami, La regjie uniche che e cope il teritori)
    Sin. scaturî , turbâ , impressionâ , fâ câs , fâ specie