sconciertâ scon|cier|tâ [BF]
-
v.tr.
causâ turbament, maravee, soredut negative:
al sconcierte che dutis lis realtâts culturâls de regjon - grandis e piçulis - a vedin di «armonizâ» (e dîs la assessore) i lôr calendaris al teme sielzût, in pratiche di uniformâsi (Erika Adami, La regjie uniche che e cope il teritori)
Sin. scaturî , turbâ , impressionâ , fâ câs , fâ specie