sbridinâ
sbri|di|nâ
[CO]
-
v.tr.
rompi cun fuarce un tiessût, une cjarte o sim.:
a vevin tirât vie lis tavaiis dai altârs, lis vevin sbridinadis par fânt peçots di lustrâsi i stivâi (Carlo Sgorlon, Il dolfin);
e, cuant che o incontri un ragn su la mê strade, / i sbridini la tele ... (Emilio Nardini, Il Siôr e lis Âfs);
co a cjase e leiè ce che e veve vût scrit, e varès sbridinât dut (Jolanda Mazzon, Fûr di timp)
Sin. sgnangassâ
, sbregâ
, slambrâ
Var. sbrindinâ
-
v.tr.
(fig.)
rompi une cualsisei robe, no dome di tiessût, cjarte o sim., ancje in riferiment a concets o robis imateriâls:
une culture che par secui e jere stade dividude e sbridinade des vueris (Lucian Verone, Zuan Lurinçon)
Sin. sbregâ
, slambrâ
-
v.tr.
(fig., ancje ass.)
dâ grandis soferencis:
chel grant displasê che al veve sbridinât il so cûr di frute (Pieri Menis, Sul agâr)
Sin. tormentâ
, tumiâ