ritardâ
ri|tar|dâ
[CO]
-
v.tr.
fâ rivâ o sucedi in plui timp di chel che al bastarès o di chel che al jere previodût:
nô, come i ospits gaudents e incussients dal "Titanic", o lin sot a sun di musiche o di sunsûr, cence fâ un colp par evitâ o ritardâ la tragjedie e ribaltâ la situazion (Antoni Beline, Tiere: lûc dal cuarp e de anime)
Sin. intardâ
-
mandâ a di un altri moment:
pal Friûl midiant une disposizion provisorie, e je stade ritardade a timp indeterminât la aplicazion dal ordenament speciâl (Josef Marchet, Fieste finide)
Sin. rimandâ
-
v.intr.
spietâ prime di fâ alc o stâ plui timp di ce che al jere previodût o di ce che al coventarès par fâ alc:
e par chest ai piardût / un bon mês a fâ i conts: in ogni mût / o si vin combinât. / Intant di conseguence ai ritardât / a dâ fûr il lunari, / anzi soi stât alì par lassâus sence (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1842)
Sin. intardâ
, intardivâ
, tardivâ
, intardâsi
, intardivâsi
, tardivâsi
-
restâ intun puest o intune cundizion o intune compagnie prime di partî o prime di fâ alc altri:
"Po ben, che al sieti il moment biel. Anzi che al sinti: se al ritarde un moment di plui, al pues fevelâ cun lui" (Bruno Paolo Pellarini, L'anel striât)
Sin. ritardâsi
, stratignîsi
, intardâsi