ritardâ  ri|tar|dâ  [CO]

  1. v.tr. fâ rivâ o sucedi in plui timp di chel che al bastarès o di chel che al jere previodûtnô, come i ospits gaudents e incussients dal "Titanic", o lin sot a sun di musiche o di sunsûr, cence fâ un colp par evitâ o ritardâ la tragjedie e ribaltâ la situazion (Antoni Beline, Tiere: lûc dal cuarp e de anime)
    Sin. intardâ
    1. mandâ a di un altri momentpal Friûl midiant une disposizion provisorie, e je stade ritardade a timp indeterminât la aplicazion dal ordenament speciâl (Josef Marchet, Fieste finide)
      Sin. rimandâ
  2. v.intr. spietâ prime di fâ alc o stâ plui timp di ce che al jere previodût o di ce che al coventarès par fâ alce par chest ai piardût / un bon mês a fâ i conts: in ogni mût / o si vin combinât. / Intant di conseguence ai ritardât / a dâ fûr il lunari, / anzi soi stât alì par lassâus sence (Pieri Çorut, Il Strolic furlan par l'an 1842)
    Sin. intardâ , intardivâ , tardivâ , intardâsi , intardivâsi , tardivâsi
    1. restâ intun puest o intune cundizion o intune compagnie prime di partî o prime di fâ alc altri"Po ben, che al sieti il moment biel. Anzi che al sinti: se al ritarde un moment di plui, al pues fevelâ cun lui" (Bruno Paolo Pellarini, L'anel striât)
      Sin. ritardâsi , stratignîsi , intardâsi