ranganel /-èl/ ran|ga|nel [CO]
-
s.m.
baston avonde grues, doprât tant che arme:
vevin scomensât bati a la vuarba come viparis ducj cuancj cun ranganei di bagulâr (Ranieri Mario Cossâr, Una storiuta vera);
al passe cumò o dibot il Werk Meister, a vuardiâ e viodi se e je cualchi sgnesule di ranganel di molâ ca e là (Ivano Urli, Storie di Vera)
Sin. baston , manganel , manel
Var. raganel
Cfr. len , racli