rabin1  /-ìn/  ra|bin  [CO]

  1. adi., s.m. che, cui che si rabie facil"Ce vêso di cjalâmi? " al mungugnave rabin, se lu fissavin masse (Maria Forte, Cjase di Dalban)
    Sin. barufant , gnervôs , grintôs , iritabil , rebul , rissôs , scjaldinôs , sustôs , urtôs , bilôs , grinti , rebecât , rebechin , rebechît , rebec , rusinon , sustul , velegnôs , invelegnât , rabiôs , rabiele
    Cfr. insurît , grinti , rati , pevar , fulminant1 , ruscli
    1. che al pant rabie o stice o estri agressîfa veva na grinta rabina e istès mulisita intal mostaç e a deva, a scoltâla, la idea di un savê antîc e scaltrît (Novella Cantarutti, La femina di Marasint)
    2. (fig.) ancje riferît a elements naturâi, robis inanimadis e v.i., che si manifestin cun rabie, cun intensitât, cun violence, cun ustinazion e v.i.Novembar al sburtave jù un tramontan dûr e rabin (Maria Forte, La tiere di Lansing); chest mâr rabin che al svuacare cuintri i flancs de barcje, e al sbrume tant che un cjaval mat (Antescûr, Se Diu al vûl)