barufant  /-ànt/  ba|ru|fant  [CO]

  1. adi., s.m. che, cui che al è usât o al è simpri pront a barufâchel contâ al veve mot dute la ostarie. Un bisibili! «Al è stât simpri un barufant chel Nuto» dissal un (Maria Forte, La tiere di Lansing); No pues scuindilu. Di pitinin Titute Lalele al jere pluitost barufant (Arturo Feruglio, Can da la ue di Titute); a nol è litigon, ne barufant, / ma coragjôs e a un timp istès prudent (Pieri Çorut, Il mio cjan)
    Sin. barufon , cavilant , cavilon , litigôs , radegon , tarlec , tichignôs , tichignot , litigon , radeghin
    1. cui che al è cjapât intune barufei paris di famee, i aministradôrs, i predis e dute la int di sintiment a tentavin fin tal ultin di convinci i barufants a no impaçâsi cu la leç (Riedo Pup, I furlans e la leç)