burascjade  /-cjà-/  bu|ras|cja|de  [CO]

  1. s.f. perturbazion atmosferiche violente, cun aiar fuart e ploie, tampieste o nêf, se e je sul mâr ancje compagnade di mâr une vore motla burascjade e veve rinfrescjât tant ben, e dopo, vie pe gnot, al veve serenât (Giovanni Gortani, A la sagre di Mion); ven burascjade; / un nûl neri si jeve; dut l'è scûr, / pal prât al svuale il fen: je ca rivade. / Butâ falcets, un cori, un grant clamâsi, / un saetâ te sbave che a scjafoie, / un finimont di aghe (Argeo, I seants (setôrs)); o jerin scuasi rivâts a mieze poçate cuant che e rive la burascjade: nûi neris di ogni bande, vongulonis spropositadis che al pareve che a volessin gloti la nâf (Enrico Martina, Ricuarts e inlusions)
    Sin. burascje , burlaç
    Var. borascjade
    Cfr. temporâl2 , bissebove , codebave , codebuie