zentilece  /-lè-/  zen|ti|le|ce  [CO]

  1. s.f. maniere di fâ o azion creançose, buine, che e vûl fâ stâ ben chei altriso i domandai, se i siei fossin ducj sans, / se al ves fat in chel dì viaç trop lunc, / se al tirave dilunc. / Cun zentilece a dut mi rispuindè (Pieri Çorut, La mê ospitalitât); "E ce atenzions, ce zentilecis che e à simpri par me chê Mie…" (Francesco Coletti, Romeo Battistig, Arturo Bosetti, La massarie dal plevan); il zovin al veve maniere, zentilece e gracie, e al voleve a so nono un ben da la anime (Franca Mainardis, Aiar di cjase)
    Cfr. creance , buine creance , bon cûr , plasê2 , favôr