vilan
/-àn/
vi|lan
[CO]
-
s.m.
cui che al vîf in campagne lavorant la tiere:
cjante il vilan e in fetis va taiant / lu dûr tеren cui braçs e cul versôr (Ermes di Colorêt, I, 1);
dute cheste violence, in cheste ocasion, e ven butade intor ai nobii, tant che il mont si fos ribaltât, tant che la "naturâl" subordenazion dai vilans si fos rote (Donato Toffoli, I 500 agns dal riviel de Joibe Grasse)
Sin. contadin
, agricultôr
-
adi., s.m.
che, cui che al è pôc creançôs:
salacor no veve gust che al las a cjase sô cussì tart, ma se nol lave, e podeve ancje ofindisi e stimâlu un vilan (Carlo Sgorlon, Prime di sere);
Rose, plui voltis, e veve scugnût parâsi, scjampant di corse a cjase, dai compliments vilans di cualchi soldât (Roberto Ongaro, Il muc)
Sin. volgâr
, ordenari
, maleducât
, malcreançôs
, malcreançât
, malincreançât
Proverbis:
- a san plui un dotôr e un vilan che no un dotôr sôl
- al vâl plui un no cun creance che no un sì vilan
- cjan e vilan no sierin mai la puarte
- cui che al nas contadin al crepe vilan
- cui che al scherce di man al scherce di vilan
- i bêçs dai vilans e i coions dai cjans a son i prins a mostrâsi
- i misteris di Diu, i segrets dai sovrans e la malizie dai vilans nissun nol è rivât ancjemò a rivelâ
- pluitost di fâi ben a un vilan, spuditi te man