Dizionari de Lenghe Furlane

tirâ flât    [CO]

1. loc.v. respirâ:  «Fûr… Il Lunc lu àn puartât jù in barele… Moviti…» «Ferît? … muart?» a àn domandât plui di un. «No sai» al smurmuià il caporâl «al tirave flât ancjemò…» (Pieri Menis, La vuere sul Freikofel)
   Sin. tirâ il flât , respirâ
   
   1. respirâ ben par tornâ a cjapâ fuarce:  dongje la spaltade dal puint, si fermà a tirâ flât e, di soreplui lis gjambis no rispuindevin (Maria Forte, La aghe dal Ariul); a bastava na poa par tirâ flât, a mieza Creta, sul murut sot dal cocalâr, indulà che al compariva il gorc di Grimau (Novella Cantarutti, Il gorc di Grimau)
2. loc.v. (ancje fig.) vê un moment di polse, di padin:  forsit al è doma che i soi strac e che i ai dibisugna di tirâ flât (Stiefin Morat, Donald dal Tiliment)
   Sin. tirâ il flât , respirâ
3. loc.v. (ancje fig.) podê stâ cuiet dopo di jessi stât in tension, in pinsîr, di vê vude pôre e v.i.:  "Dut ben. E je nassude une frute. A stan benon dutis dôs. " Ducj a tirarin flât (Carlo Sgorlon, Ombris tal infinît)
   Sin. tirâ il flât , respirâ
   
   1. jessi intune cundizion li che si pues stâ un pôc in pâs:  centenârs e centenârs di toscans a scjamparin in Friûl, juste sot dai patriarcjis, parcè che chenti, dal mâl e dal malan, si podeve almancul tirâ flât (Josef Marchet, Cuintristorie dal Friûl fin sot la Italie)

Components:

• flât s.m.
• tirâ v.tr., v.intr.