tignude  /-ù-/  ti|gnu|de  [AF]

  1. s.f. cuantitât di elements, di materiâl e v.i. che e pues stâ intun spazi, intun contignidôr, intune struture e v.i.la domande turistiche e je impoçade e cui che al aumente la tignude des stazions al causione dome la riduzion dai vuadagns (Luche Nazzi, Implants plui capients, vuadagns plui bas)
    Sin. puartade , capacitât , tignince
  2. s.f. proprietât di une sieradure o di un recipient di no lassâ passâ o lâ fûr licuits o gasil contadin al pues polsâ, ancje se tai ultins dîs di Avost al pronte semplis, sintinis e cuinçs par jemplâju di aghe (une volte a vignivin sistemâts dilunc roiis e riui) par slargjâ lis dovis e cussì tornâ a dâur la lôr tignude (Mario Martinis, Il grant lunari dal Friûl. Avost)
  3. s.f. capacitât di tignî dûr, di resisti ai efiets di alc o di no molâ in situazions contrariisogni partît (si visaiso?) si svante, ogni volte, di vê vinçût lis elezions o, di mâl che e vadi, di vê mostrât une buine tignude (Riedo Pup, Sot vie o injenfri)
    Sin. indurance , resistence , tignince
    1. capacitât e maniere di restâ in vore, di fâ ben une funzion, di rivâ a un bon efiet in ciertis cundizionsla segnalazion pe miôr performance dal vîf e je lade invezit ai sarts Ratapignata, pe lôr tignude dal palc cun snait e energjie (Natascia Gargano, "Suns" 2014 a fevelin par ladin)
  4. s.f. mût di vistîsi, speciâl par une cierte ocasion o par une cierte ativitâti pulizais e i garbenîrs, in tignude antisomosse, parâts cun scûts e cascs, a àn rispuindût cun manganeladis e pocadis (Angela Lano, Paola Rando, Roberto Topino, Rem Spicemei, Om, nature e "grandis infrastruturis")
  5. s.f. grande proprietât di tiere, in câs ancje cun cjasis o altris costruzions e implantspar sierâ ator ator cuntun mûr la sô tignude, al veve fat butâ fûr il Crist che al jere sul cjanton (Pieri Menis, La int); une dì di Vendemis al jere lât in caroce e doi cjavai pomâts cun sô mari la contesse Boreate, te tignude di Barbian a Fraelà (Alan Brusini, Come tai romançs)
    Cfr. colonie3 , massarie3