stirâ
sti|râ
[CO]
-
v.tr.
fâ che alc al deventi lunc e sutîl:
stirâ la paste dai taiadei
Sin. tirâ
-
v.tr.
vierzi e splanâ ben alc di mût che al sedi viert dal dut:
passant parsore vie lis mans come par slissâle, e stirà tant lungje che e jere la siarpe (Pieri Menis, La maghe no fale)
Sin. distirâ
, tirâ
, vierzi
-
v.tr.
meti intune posizion slungjade o vierte une part dal cuarp:
lis frutis plui curiosis / impins, stirant il cuel, / fissin la signurine / par tirâ jù il model (Zaneto, A scuele in cualchi paîs del Friûl)
Sin. slungjâ
, distirâ
-
v.tr.
viôt sopressâ
:
ti ai lavât, stirât, ti ai curât e sossolât (Antescûr, Alc si è rot)