slumbriâ
slum|bri|â
[CO]
-
v.tr.
tirâ in lunc, slungjâ tal spazi o tal timp:
[une femine] a començà a slumbriâ la pasta [dai cjarsons] jù pa fumaria, e tant lungja a si slumbriava la pasta e tant lungja a vigniva la cjanaipa di chel an (Popolâr - Meni Del Bianco, Ju guriuts);
al fevelave tant pegri e al slumbriave tant lis vocâls che mai di vite mê no mi è capitât di sintî a fevelâ cussì ni prime ni dopo (Pieri Piçul, I Cosacs in Friûl);
al slumbrie lis sôs conclusions tune rifierte di passe cuatricent pagjinis plene di grafics e di tabelis (Sergio Cecotti, Il President)
Sin. slungjâ
, tirâ
, distirâ
Cfr. strissinâ