sburt  sburt  [AF]

  1. s.m. azion di fâ pression par movinus àn parâts dentri come un trop di besteam a sburts, a pidadis, a pocadis (Pieri Menis, Il «miracul» di un ûf); Guido di Tombe, a sun di sburts al jere jentrât tal ufici dal Sindic e al zigave di sclapâ lis venis (Maria Forte, "Nossent")
    Sin. sburton , sburtade
  2. s.m. (fig.) azion di indusi un mudament, di judâ, di fâ lâ indevantla burocrazie, cu la sô pegritât e cul so ostruzionisim, e po fermâ e disviâ ogni sfuarç, ogni sburt, ogni volontât e ogni iniziative dal guvier (Josef Marchet, La scrassigne); tornâ a dâi sburt ae economie reâl (Antonella Lanfrit, I sindacâts de Sardegne a pro dal autoguvier dal popul-nazion)
    Sin. impuls , incentîf , increment , sburtade , stimul , stombli
  3. s.m. impuls spontani o istintîfun volontariât no plui improvisât su la fonde di sburts emozionâi, ma struturât e inserît intun Sisteme regjonâl integrât di protezion civîl (Linda Picco, In Friûl dîs mil volontaris de Protezion Civîl)
    Sin. slanç , impuls , sburtade , empit